Yoko Taro, de visionair achter de veelgeprezen titels Nier: Automata en Drakengard , heeft diepe bewondering uitgesproken voor de game ICO en de impact ervan op videogames als medium voor artistieke expressie. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, kreeg ICO snel een cult -aanhang vanwege het minimalistische ontwerp en zijn unieke benadering van verhalen zonder woorden.
Taro benadrukte het revolutionaire karakter van de kernmechaniek van ICO , waar spelers het personage Yorda begeleiden door haar hand vast te houden. Hij merkte op: "Als ICO je in plaats daarvan een koffer had gedragen, zou het een ongelooflijk frustrerende ervaring zijn geweest." Deze monteur, zo betoogde hij, brak nieuw door de conventionele normen van interactiviteit in games op dat moment uit te dagen.
Tijdens het tijdperk waarin het spelontwerp vaak als succesvol werd beschouwd als het boeiend bleef, zelfs wanneer het werd gereduceerd tot eenvoudige blokjes, nam ICO een ander pad. Het gaf prioriteit aan emotionele resonantie en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft aangetoond dat kunst en verhaal hun rollen als louter achtergronden naar gameplay kunnen overstijgen en essentiële elementen van de ervaring worden.
Taro beschrijven ICO als 'Epoch Making', crediteert het met het hervormen van het traject van game-ontwikkeling. Hij loofde het spel voor het laten zien dat videogames een diepe betekenis konden overbrengen door subtiele interacties en sfeervolle ontwerp.
Naast ICO benadrukte Taro twee andere invloedrijke games die een blijvende impact hebben achtergelaten op zowel hem als de industrie: Undertale door Toby Fox en Limbo door PlayDead. Hij beweert dat deze titels de grenzen hebben verlegd van wat kan worden uitgedrukt door interactieve media, waaruit blijkt dat videogames in staat zijn om diepe emotionele en intellectuele ervaringen te bieden.
Voor fans van het werk van Yoko Taro biedt zijn bewondering voor deze games waardevol inzicht in de creatieve inspiraties achter zijn eigen projecten. Het benadrukt ook de voortdurende evolutie van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.